miércoles, 10 de marzo de 2010

Pepa explicando aos asistentes como facer unha xarra.
A poeta Amalia Méndez Lombao recitando.

Pepa facendo nunha peza.
Pepa Lombao facendo nunha xarra
A poeta Amalia Méndez Lombao recitando mentras Pepa Lombao remata a última peza de barro da mostra.

PEZAS DA OLERÍA NA MOSTRA


Estas son algunhas das pezas que se puideron ver na mostra de cerámica de Sanyres.

MOSTRA DE CERÁMICA DE BONXE E RECITAL POÉTICO EN SANYRES



O 25 de febreiro celebrouse en a Residencia Sanyres unha mostra da cerámica de Bonxe da man de Pepa Lombao e un recital poético de Amalia Méndez Lombao.
Pepa fixo distintas pezas para os residentes e as súas familias, explicando a orixe da cerámica e o proceder para realizalas. Ademáis, expuxo unhas cantas pezas xa rematadas para que os máis maiores e non tan maiores admiraran a beleza desta cerámica unha vez cocida, xa que o seu color é característico desta terra de oleiros.
Unha vez rematada a mostra, Amalia Méndez Lombao, sobriña da oleira de Bonxe, e amante da olería, leu uns poemas adicados á súa terra, escritos especialmente para esta ocasión.

jueves, 4 de marzo de 2010

INDALECIO LOMBAO, OLEIRO

Fonte: Culturagalega.ingo


Indalecio Lombao Gómez naceu o 3 de maio de 1920 en Bonxe, Outeiro de Rei (Lugo).Fillo de Domingo Lombao Varela e Josefa Gómez Parga, aprendeu os oficios de oleiro e músico, oficios tradicionais de Bonxe, o seu pobo natal. Participou na Guerra Civil e estivo na Batalla do Ebro. Unha vez finalizada, regresou a Oviedo e formou parte da banda militar.

Posteriormente, volveu a Bonxe e seguiu cos oficios de oleiro e músico, coñecendo nesta época á que sería a súa muller. A súa filla, Josefa Lombao Ferro, continúa coa tradición oleira.Ademais de ter formado parte da banda militar, tamén traballou en varias orquestras. No ámbito da oleiría conta con moitos anos de experiencia e unha amplísima obra. Posúe a carta de mestre artesán e a súa familia é a única dedicada á cerámica tradicional de Bonxe.Bonxe é un pobo de profunda tradición oleiría que tivo o seu maior auxe na etapa na que traballaban na oleiría cincuenta e seis dos sesenta veciños.

Alfareros desde los romanos

Además de ser la única familia que conserva la tradición en una parroquia en la que casi todos los vecinos trabajaban el barro, supo evolucionar en usos y formas.

Benigno Lázare. La Voz de Galicia.

14/2/2010

En la casa de los Lombao de Bonxe (Outeiro de Rei) no hay constancia de quien empezó a elaborar cacharros de barro. El abuelo Domingo ya los hacía y a su vez tampoco sabía quien había comenzado la tradición. Indalecio la mantuvo hasta que la edad le obligó a dejarla, pero para entonces su hija ya era una experta, que combinaba el aprendizaje casero con la formación en la rama de Cerámica de la Escola de Arte de Lugo. A falta de datos sobre los orígenes del oficio en la familia, hay que recurrir a las evidencias y una es que el documento más antiguo que se conserva sobre la alfarería de Bonxe es de 1850, pero en la capital lucense hay abundantes restos arqueológicos romanos con unas características que comparte Bonxe, como la forma de los hornos.

A Indalecio y a su hija les correspondió atravesar la etapa en la que el barro dejó de ser el material básico de los útiles de uso diario. A principios de los años 60 el plástico entró con fuerza y precios bajos en las cocinas de todas las casas e Indalecio decidió dejar de elaborar sus piezas de barro. Se recicló y montó una explotación ganadera que acaparó todos sus desvelos durante 14 años.

Pero fue entonces cuando su edad de jubilación coincidió con el resurgir de la alfarería, más como piezas de colección y adorno que para un uso tradicional. Aprovechando su tiempo libre y su buena forma física volvió a modelar y cocer barro, pero ya compró un horno eléctrico en lugar del tradicional de leña.

Ahora su hija Pepa tiene uno de gas, que mete la llama entre las piezas y les da una tonalidad más parecida a la de los hornos de leña. Ella también dispone de unas modernas instalaciones y lleva a cabo un continuo proceso de adaptación a la demanda, eliminando algunas piezas e introduciendo otras. Tiene claro que ya nadie pide desnatadoras de leche, pero vende muchos botes para ajos, lámparas o juegos de chupitos. Su empeño es que la cerámica no pierda la característica de utilidad que siempre tuvo, y su meta, congeniar tradición y modernidad. Pepa Lombao es consciente de que tanto las piezas de uso común como las destinadas exclusivamente a adorno o colección, son artículos de un cierto lujo por su condición de hechas a mano y únicas.
Sigue innovando y preocupándose por el sector aun consciente de que puede ser la que ponga fin a una tradición porque su hija sigue otro rumbo, de momento.